Kritisch kijken naar onze eigen rol als belegger

Dat is misschien een loffelijk streven, maar niet altijd even eenvoudig of vanzelfsprekend. Dat bleek onlangs weer eens, bij de publicatie van de Eerlijke Pensioenwijzer. Uit dat rapport van een aantal NGO’s bleek dat pensioenfondsen, waaronder PFZW, aandelen bezitten van bedrijven die het – vaak in verre landen en vaak indirect via toeleveranciers – niet altijd even nauw nemen met mensenrechten en landeigendom van de lokale bevolking. 

Wij screenen onze beleggingen om misstanden zoals dit zoveel mogelijk te voorkomen. Ook gaan we in gesprek met bedrijven waarin we beleggen, om ze te bewegen tot beter gedrag. Maar het gaat niet altijd goed. Een van de oorzaken daarvan is dat we deels zonder echt bewust te kiezen via een index in vele duizenden verschillende bedrijven beleggen. Dat doen we omdat het een goedkope manier van beleggen is, én om de risico’s die bij beleggen horen zoveel mogelijk te spreiden. Maar dat spreiden brengt dus weer andere risico’s met zich mee, als je door de grote hoeveelheid aandelen geen duidelijk overzicht meer hebt waar je allemaal in zit. 

Ik denk daarom dat het goed is kritisch te kijken naar onze gewoontes als belegger. Kan het deels simpeler, dichter bij huis en overzichtelijker? Kunnen we meer in zaken beleggen waarvan onze eigen deelnemers behalve financieel ook nog op een ándere manier wijzer worden, zoals infrastructuur, schone energie of betaalbare woningen? Het ultieme antwoord heb ik nog niet, ook omdat we als belegger aan allerlei wetten en regels zijn gebonden. Maar nadenken over deze vragen doen we wel, in toenemende mate.

Kort geleden heb ik een lezing gehouden over het onderwerp, op een congres over hoe de financiële sector zou kunnen werken aan een betere band met het publiek. Hierover leest u binnenkort meer.